Agenda
Père Filip, Philippe Heymans bij zijn burgerlijke naam, was een belangrijke figuur in de wijk Anneessens. Gedurende meer dan 15 jaar leidde hij een jeugdclub met meer dan honderd jongeren in de rue d'Artois. Hij was er elke avond tussen 17u en 20u. Activiteiten ter plaatse waren onder andere: een bibliotheek, kikker, een fotoclub, voetbalteams.... ook verjaardagen werden samen gevierd, wat niet gebruikelijk was in Marokkaanse gezinnen bijvoorbeeld. Hij zette de jongeren ook thuis aan het werk voor kleine reparaties om ze voor te bereiden op later kluswerk.
Ook belangrijke momenten: de uitstapjes. Aan de Belgische kust of in de Ardennen, bijna altijd met zijn mythische bestelwagen. Hij ruilde de stad in voor het platteland, om ze kennis te laten maken met andere werelden, andere manieren van leven zoals kamperen bijvoorbeeld. Soms ging hij zelfs naar Spanje, naar Asturië, waar veel van de jongeren vandaan kwamen.
Gezien de hoeveelheid foto's die werden gevonden na de dood van Philippe in 2004, moest fotografie wel één van deze grote passies zijn. In 2014 bracht een dame een grote doos met foto's naar Recyclart toe.
De foto's werden bij verschillende gelegenheden en in verschillende vormen gepresenteerd in het kunstencentrum (minitentoonstelling, projectie). Maar het meest interessante moment kwam wanneer wanneer er posters op straat worden geplaatst en er gebeld wordt. Het is een kwestie van het vinden van de jongeren in de beelden.
Zes mensen kwamen naar voren, jongeren herkenden zichzelf of hun eigen vrienden signaliseerden hen deze oproep. Ze namen contact op met ons en herbekeken de beelden, vaak foto's die ze al meer dan 30 jaar niet meer gezien hadden of zelfs nog nooit eerder gezien hadden. De emotie bereikt een hoogtepunt en hun reacties worden vastgelegd. Via getuigenissen en anekdotes wordt de verleden tijd terug tot leven gewekt. Zowel gelukkige herinneringen aan vakanties komen aan bod, als de tragische jaren '80, toen drugs ravage aanrichtte op deze generatie. Veel van de jongeren zijn verdwenen.
Dit herinnerings- en opzoekingswerk leek ons van vitaal belang om een tijdperk, een buurtgeschiedenis, een vergeten leven uit de jaren zeventig en tachtig in Brussel te traceren. Deze foto's zijn een spoor dat we willen delen omdat deze kleine herinneringen vaak verdwijnen in de schaduw van het grote verhaal. Maar naast de belangstelling voor het erfgoed is het ook de kwaliteit van de foto's, de eenvoudige en effectieve kadrering, de poses van de jongeren die perfect in overeenstemming lijken te zijn met de fotograaf. Ook het seriële aspect van de beelden is verrassend. Elke jongere poseert op zijn beurt voor hetzelfde rotsblok of springt van een trein. Deze beelden krijgen nu een tweede leven.
